"Przekroczyć granice" - Katie McGarry [recenzja]

Najgorszy rodzaj płaczu to nie ten, który wszyscy widzą - zawodzenie szlochem na ulicy, rozdzieranie szat. Nie, najgorzej jest, kiedy szlochem zanosi się dusza, i bez względu na to, co się zrobi, nie sposób jej ukoić. Jej część więdnie i staje się blizną na tym fragmencie, który przeżył.

Tytuł: Przekroczyć granice

Tytuł oryginału: Pushing the Limits

Autor: Katie McGarry

Tłumaczenie: Monika Wiśniewska

Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 8 czerwca 2016

ISBN: 9788328702509

Liczba stron: 496

      Wakacje sprawiły, że częściej zaczęłam sięgać po literaturę dziecięcą i młodzieżową. Jeszcze tą pierwszą jestem w stanie zrozumieć - czytam córeczce, ale młodzieżowa? Chyba potrzebne mi było wytchnienie od tych ciężkich i trudnych tematycznie książek. Mając na myśli literaturę młodzieżową, myślę o książkach lekkich, niezobowiązujących, z ciekawym przesłaniem i zwyczajnie prostych. Czy Przekroczyć granice spełniło moje oczekiwania?

     Nikt nie wie, co zdarzyło się tego wieczoru, kiedy Echo Emerson, z popularnej dziewczyny stała się outsiderką z dziwnymi bliznami na rękach. Nawet Echo nie pamięta całej prawdy o tym strasznym wieczorze. Jedyne, czego pragnie, to aby jej życie wróciło do normalności. 

Kiedy pojawia się Noah Hutchins, zabójczo przystojny i wykorzystujący dziewczyny samotnik w czarnej skórzanej kurtce, świat Echo zmienia się w niewyobrażalny sposób. Pozornie nic ich nie łączy. Z tajemnicami, które oboje skrywają, bycie razem w zasadzie jest niemożliwe.

Jednak niezwykłe przyciąganie pomiędzy nimi nie chce zniknąć. W takiej sytuacji Echo musi zadać sobie pytanie, jak daleko mogą przesunąć granice i co ryzykuje dla chłopaka, który może nauczyć ją znowu kochać.

     Tematyka książki właściwie jest dość przewidywalna i początkowo niczego konkretnego się po niej nie spodziewałam. Ot lekka młodzieżówka na wakacyjne wieczory. Chwila wytchnienia po kolejnym dniu zmagań z moją małą pociechą. Tak myślałam, jednak nie do końca moje przypuszczenia się sprawdziły. To za sprawą poruszanych przez autorkę wątków. Sięgając po tę książkę, trafiłam na pozycję mówiącą o stracie bliskich nam osób, braku zaufania do otoczenia i siebie samego, czy braku kontroli nad własnym życiem. Obok takich tematów nie potrafię przechodzić obojętnie. Katie McGarry przytacza również wątek braku akceptacji ze strony innych ludzi. Uwielbiam, kiedy pisarz umiejętnie wplata ciekawe i mądre aspekty życia do książki, która zdawałoby się będzie zwykłą, miłosną historią nieszczególnych nastolatków. No bo jakie oni mogą mieć problemy? Okazuje się, że mogą mieć i to spore.

     Podoba mi się to, że pomimo pewnej schematyczności, dotykającej książki młodzieżowe, autorka wplotła w treść niezwykle mądre i pouczające tematy. Pisarz, który swoimi dziełami nie tylko umila czas, ale i zmusza do pewnych refleksji, otrzymuje ode mnie dodatkowe punkty. Nie powiem, że Katie McGarry włada pięknym i wyjątkowym językiem, bo nie włada. Jej styl jest prosty, ale lekki i przyjemny w odbiorze. Książkę pomimo jej sporych gabarytów czyta się wyjątkowo szybko. Uważam, że relacje głównych bohaterów mogły być trochę bardziej rozciągnięte w czasie, tak, żebym mogła odrobinę dłużej podumać nad ich losem. 

      Przekroczyć granice nie jest zwykłą książką młodzieżową, którą się przeczyta i po chwili zapomni. To powieść, która pomimo pewnej schematyczności porusza mądre i pouczające wątki, które choć na chwilę zmuszą do refleksji nad życiem. Pojawią się momenty wzruszenia, które poruszą emocje nie tylko wśród młodzieży. Polecam.  

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję wydawnictwu Muza oraz Business&Culture

Książka bierze udział w wyzwaniu: Dziecięce poczytania, Czytam ile chcę, Grunt to okładka, Pod hasłem